Voelen is weten

Ziekte als signaal van het lichaam

Afgelopen week was mijn jongste dochter ziek. Ze klaagde al een paar dagen over buikpijn en uiteindelijk zorgde de bijkomende koorts ervoor dat ze echt niet lekker werd. Ik geloof heel sterk dat ziek zijn ons altijd iets wil vertellen. Dat het een signaal is van ons lichaam, dat in zijn eigen ritme werkt aan herstel. In eerste instantie vraagt dat om vertrouwen—vertrouwen dat ons lichaam met haar fantastische zelfherstellende vermogen precies weet wat het moet doen.

Op de tweede dag viel het me op dat haar ziekte zich vreemd genoeg beperkte tot buikpijn en koorts. Ze hoefde niet over te geven, haar ontlasting was normaal en hoewel haar eetlust iets minder was, at en dronk ze verder prima.

Meten is weten… of toch niet?

Heel even flitste de gedachte door mijn hoofd of het toch verstandig zou zijn om even onze huisarts te raadplegen. Misschien heerst er iets? Of is er iets waar ik geen rekening mee houd? Mijn intuïtie gaf me geen reden tot ongerustheid, maar na een telefoontje met mijn schoonmoeder—die toch adviseerde even te bellen—dacht ik: wat kan het kwaad?

Dus ik belde. De doktersassistente stelde keurig haar vragen, en toen kwam die ene: Heb je haar temperatuur opgemeten?

“Nee,” zei ik. “Maar ik voel en zie dat ze koorts heeft.”

Ze antwoordde vriendelijk, maar resoluut: Meten is weten. Als de koorts langer dan drie dagen aanhoudt, willen we toch even dat u langskomt.

Die zin bleef in mijn hoofd hangen terwijl ik later door het bos liep. Meten is weten. Dat is toch gek? Waarom zijn we dat zo massaal gaan geloven?

Mijn dochter, die ik dagelijks zie, voel, draag, was, aanraak en verzorg—ik weet toch hoe ze voelt? Zodra ze koorts heeft, voel ik het. Ik zie het aan haar loomheid, aan hoe ze zich beweegt, aan haar ogen. Waarom hebben we dan zo’n meting nodig om te ‘weten’?

Een meting is ook maar een momentopname. Wat zegt dat ene cijfer nou werkelijk? Het gaat er toch veel meer om dat we ons volledige waarnemingsvermogen inzetten—onze zintuigen én onze intuïtie? Dat we écht kijken, luisteren en voelen hoe het gaat? Contact maken, in plaats van ons blindstaren op een getal?

Zwangerschap: jouw intuïtie als kompas

Dit speelt ook zo’n grote rol tijdens de zwangerschap en bevalling. Vaak voel je al dat je zwanger bent, nog voordat je een test doet. En zodra je dat bevestigende streepje ziet, begint een reeks aan metingen en controles: echo’s, bloeddruk, groei, hartslag. Natuurlijk kunnen deze medische metingen een waardevolle rol spelen, maar ze zijn slechts momentopnames. Wat zegt een meting werkelijk over hoe het met jou en je baby gaat? En hoeveel ruimte laat het nog over voor jouw eigen innerlijke weten?

Bevallen is voelen, niet rekenen

Ook tijdens de bevalling is dit zichtbaar. Er wordt gemeten hoe ver de ontsluiting is, hoe vaak en hoe lang de weeën komen. Maar zulke getallen zeggen niets over hoe lang je bevalling nog gaat duren. Het kan je zelfs uit je flow halen en je terug in je hoofd brengen. Want als je nu al X uur over X cm ontsluiting hebt gedaan, dan moet je vast nog X uur doorgaan—maar zo werkt het niet! Bevallen is iets lichamelijks en instinctiefs. Het helpt juist als je je denkend vermogen even naar de achtergrond laat verdwijnen en volledig in je lijf zakt.

Luisteren naar je lichaam, ook na de geboorte

Deze overdenkingen brachten me terug naar een moment na de geboorte van mijn zoon. Twee dagen na de bevalling werd ik doodziek. De verloskundige nam mijn temperatuur op, onderzocht me en constateerde dat ik geen blaasontsteking had. Haar advies: rust nemen. Maar alles in mij riep dat er iets mis was. Uiteindelijk werd ik een paar uur later met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Wat bleek? De thermometer was kapot, en ik had kraamvrouwenkoorts. Mijn lichaam wist het allang, maar het meten had ons misleid.

Ik geloof dat wij niet voor niets zijn uitgerust met zo’n ingenieus lichaam. Het bevat zoveel meer wijsheid dan wij ons soms realiseren.

De wijsheid van de natuur volgen

Op de derde dag bleek dat mijn dochter blaasjes in haar mond kreeg en werd duidelijk dat het om hand-voet-mondziekte ging. Haar lichaam deed wat nodig was, het ging in rust, zodat ze rustig weer op kon knappen. De natuur had dit prima geregeld. En ik? Ik werd gedwongen een pas op de plaats te maken. Toen ik voelde wat er voor mij onder lag, besefte ik dat ook ík de stroom van de natuur mocht volgen. De eerste zonnestralen hadden mij meteen in actie gezet, maar de winter is pas net op zijn einde. De krokussen en narcissen komen voorzichtig tevoorschijn. Ook ik mag alles rustig laten gebeuren en langzaam uit mijn winterholletje kruipen. Of zoals ik gisteren in mijn yogasessie zag: het pad van de schildpad volgen. Rustig aan doen. Het was een week zorgen voor de ziekenboeg, de rest komt vanzelf weer.

Vertrouwen op je innerlijke weten

Zo mooi hoe de natuur ons dit allemaal vertelt, als we maar openstaan om te luisteren.

Wil jij tijdens je zwangerschap en bevalling ook meer vertrouwen op je innerlijke weten? Wil je leren hoe je voorbij de cijfers en metingen jouw intuïtieve kompas kunt volgen? Ik help je hier graag bij. Neem contact met mij op, dan kijken we samen hoe jij kunt ontspannen in het diepe vertrouwen van je lichaam en de natuurlijke stroom van het leven.