een onverwacht afscheid

Anderhalve week geleden was het ineens zover. Totaal onverwacht besloot mijn zoon van het ene op het andere moment dat hij genoeg borstvoeding had gehad. Na twee weken ziek zijn door waterpokken en allerlei vervelende blaasjes in zijn mond, waardoor hij extra graag dronk omdat eten lastig was, sloot hij deze periode af met nog één nachtje niet lekker zijn. Hij had overgegeven en viel daarna als een blok in slaap. De volgende ochtend weigerde hij de borst. 

Ik dacht nog: Het drinken zal nog wel lastig gaan. Laat ik wat afkolven. Maar hij had geen interesse meer. Het leek zelfs alsof de koorts van de dagen ervoor alles wat hij nog van zijn babyfase bij zich droeg had verbrand, en hij zo de peuterpuberteit in was gegleden. Ineens was alles "nee" — zoals ik dat van mijn dochters herinner, toen ze tegen hun tweede verjaardag zichzelf zo in de weg konden zitten door alles te weigeren... En nu mijn baby van nog maar 14 maanden oud! Waarschijnlijk mijn laatste kindje, waar ik zo bewust van elk moment probeer te genieten, neemt nou net de sneltrein in zijn ontwikkeling. 

Rouw om het loslaten 

Vorige week merkte ik dat ik hierdoor best door een rouwproces ging. Mijn melkproductie stopte niet ineens na 7,5 jaar borstvoeding geven, waardoor ik dagelijks door mijn volle borsten werd herinnerd aan al die mooie, intieme momenten die ik met mijn kinderen heb beleefd. Voor het eerst sinds ik moeder ben, voelde ik de pijn van loslaten en losweken van mijn kinderen. 

Tijdens een wandeling afgelopen weekend, met de zon op mijn gezicht, besefte ik dat er ineens tien hele bijzondere jaren voorbij zijn gegaan. Tien jaar geleden kochten we ons eerste huis, vol hoop om dit snel te delen met een kindje. Maar zwanger raken bleek voor ons niet zo vanzelfsprekend. Hoe langer het duurde, hoe groter het verlangen werd. Nu, tien jaar en vier zwangerschappen verder, ben ik moeder van drie prachtige kinderen. Mijn lichaam bleek toch wél in staat om leven te geven — én zelfs 7,5 jaar lang mijn kinderen te voeden. 

Een bijzondere reis

Door borstvoeding heb ik mijn kinderen niet alleen de meest optimale voeding kunnen gegeven, afgestemd op hun behoeften op dat moment, maar heb ik ze ook geholpen ziektes te overwinnen met speciaal op hen afgestemde melk. Daarnaast bood het geborgenheid, troost, ontlading, nabijheid en wat allemaal nog wel niet meer. 

Het hoogtepunt was toen ik zwanger werd van onze zoon en mijn dochters nog voedde, terwijl ik daarnaast ook nog een vriendin voorzag van borstvoeding toen haar productie op gang moest komen na een heftige bevalling. Die verbondenheid, die zorg die ik mocht bieden – ik ben zo dankbaar dat ik dit heb kunnen doen. 

Maar ook de kleine, intieme momenten koester ik. Die zachte handjes die over mijn borst wreven om alles goed te laten stromen. De geborgenheid die we samen vonden in die momenten. En het gemak dat je altijd de juiste voeding op de juiste temperatuur bij je hebt.

De kracht van borstvoeding — voor hen én voor mij 

Borstvoeding geven was niet alleen goed voor mijn kinderen, maar ook voor mij. Het hielp mij om mijn zwangerschapskilo's kwijt te raken en gaf mij iedere dag een moment van rust en verbinding. In een druk gezinsleven dwong het mij om even stil te staan, te vertragen en volledig aanwezig te zijn. 

Daarnaast voelde ik mij gesterkt door het besef dat het langdurig voeden het risico op borstkanker verlaagt — iets wat voor mij extra belangrijk is, omdat het in mijn familie voorkomt. Borstvoeding geven was dus niet alleen een zorg voor mijn kinderen, maar ook een investering in mijn eigen gezondheid en welzijn. 

Vrijheid terugvinden 

En nu is het voorbij. Het voelt vreemd om na al die tijd te realiseren hoe groot onderdeel het was geworden van mijn dagelijkse routine. Acht jaar lang droeg ik speciale voedingsbh's en kleding, dronk ik nauwelijks alcohol en sliep ik vrijwel geen nacht door. 

De laatste week was niet alleen voor mijn zoontje wennen aan zijn nieuwe verworven vaardigheden, maar ook ik moet mijzelf opnieuw hervinden. Ik zou nu weer een leuk lingeriesetje kunnen kopen, een hooggesloten jurkje dragen of spontaan een nachtje weggaan zonder mij druk te maken over voedingen. Na ruim acht jaar is mijn lijf weer van mij. Mijn schoot en schouder blijven natuurlijk altijd voor mijn kinderen beschikbaar, maar ik ga ontdekken wat deze opnieuw verworven vrijheid voor mij betekent. 

Loslaten: de andere kant van moederschap 

Loslaten is zo onlosmakelijk verbonden met het moederschap. Met iedere fase die voorbijgaat, groeit niet alleen je kind maar ook je eigen vrijheid. Een nieuwe balans, een nieuwe vorm van verbinding, zowel met mijn kinderen als met mijzelf. 

Hoe heb jij het loslaten ervaren tijdens jouw reis in het moederschap? 

Mocht je voelen dat jouw eigen reis rondom zwangerschap, bevalling of het moederschap nog vraagt om ondersteuning of verdieping, neem dan gerust contact met mij op. Samen kijken we hoe ik je kan begeleiden in het vinden van balans, rust en vertrouwen — precies afgestemd op jouw unieke verhaal.